هرکجا گل کرد داغی بر دل دیوانه سوخت

این چراغ بیکسی تا سوخت در ویرانه سوخت

عالم از خاکستر ما موج ساغر می زند

چشم مخمور که ما را اینقدر مستانه سوخت

حسن یک مژگان نگه را رخصت شوخی نداد

شمع این محفل تپشها در پر پروانه سوخت

مژده وصل تو شد غارتگر آسایشم

خواب درچشمم همان شیرینی افسانه سوخت

وضع دنیا هیچ بر دیوانه تاثیری نکرد

بیشتر این برق عبرت خرمن فرزانه سوخت

داغ دل شد رهنمای کوه و هامون لاله را

سر به صحرا می زند هرکس متاع خانه سوخت

برق ناموس محبت را چو داغ آیینه ام

من به خاکستر.نشستم گر دل بیگانه سوخت

مستی چشم تورا نازم که برق حیرتش

موج می را چون نگه در دیدهٔ پیمانه سوخت

بسکه خوبان را ز رشک جلوه ات داغ است دل

می توان از آتش سنگ صنم بتخانه سوخت

دور چشم بد زیانکار زمین الفتم

مزرعی دارم که باید چون سپندم دانه سوخت

آرزوها در نفس خون کرد استغنای دل

ناله در زنجیر از تمکین این دیوانه سوخت

بسمل آن طایرم بیدل که درگلزار شوق

چون شرار ازگرمی پرواز بیتابانه سوخت